آرام بخشی در دندانپزشکی
آرام بخشی چیست؟
با ترکیبی از برخی داروهای آرامبخش ، مسکن و داروی خواب آور ، بیمار راحت می شود و با فراموشی کوتاه مدت (فراموشی) و استفاده از بی حسی موضعی می توان درمان دندانپزشکی بیمار را در مدت زمان کوتاهی انجام داد. این روش یک برنامه بیهوشی عمومی نیست ، بلکه در مطب دندانپزشکان اعمال می شود ، نه در بیمارستان یا در اتاق عمل. بیمار می تواند دستوراتی را که پزشک می دهد دنبال کند. گفتگو را می توان بین بیمار و پزشک تجربه کرد. دستورات بیمار که به حرکت (باز کردن دهان ، چرخاندن سر ، پاسخ دادن به سوالات) توسط پزشک نیاز دارد ، می تواند به راحتی این درخواست ها را برآورده کند. در طی این روش ، متخصص بیهوشی به طور مداوم بیمار را کنترل می کند و نبض و فشار خون وی را تحت پیگیری نگه می دارد.
بیمار اقدامات انجام شده در دهان را با اثر داروها ، درد ، صداهای ناخوشایند ، ارتعاشات پس از عمل به خاطر نمی آورد و بنابراین ، در معرض ضربه روانی قرار نمی گیرد. از آنجا که استرس بیمار در طول درمان از بین می رود و از رفلکس های ناخواسته جلوگیری می شود ، یک محیط کار راحت برای پزشک فراهم می شود.
دوره نقاهت بیمار پس از عمل آرام بخشی کوتاه و راحت است. این مزایا مراجعه به بیمار در جلسات بعدی را برای دندانپزشک راحت تر می کند. از آرام بخشی آگاهانه می توان در بیماران بالغ و اطفال بسیار بی خطر استفاده کرد. هیچ عارضه جانبی شناخته شده ای وجود ندارد. این دارو به صورت وریدی در بیماران بزرگسال تجویز می شود. دوز داروهای مورد استفاده با توجه به وزن ساخته می شود. در کودکان ، فرم های خوراکی (شربت) ، مقعدی (رکتوم) ، داخل بینی (بینی) وجود دارد. بسته به مدت زمان انجام شده ، می توان برنامه های دوز اضافی را نیز ایجاد کرد. انجام بسیاری از درمان های دندانپزشکی در یک جلسه ممکن است.
معاینه بیهوشی قبل از عمل
بعد از اینکه برنامه های درمانی دندانپزشکی بیماران با پزشکان مربوطه برنامه ریزی شد ، آنها از نظر بیهوشی قبل از عمل مورد معاینه قرار می گیرند. در معاینه بیهوشی ، به ویژه شرح حال دقیق بیمار (جراحی قبلی یا بیماری ها ، داروهایی که به طور مداوم استفاده می شود و ...) آموخته می شود و معاینه فیزیکی انجام می شود. پس از انجام معاینات لازم ، قرار عملیاتی ایجاد می شود.
گروه بیمارانی که آرام بخشی قابل استفاده می باشد ؛
کودکان زیر 4 سال ،
کودکان یا بزرگسالان با تاخیر رشد،
بیماران بزرگسال مبتلا به ترس شدید ،
بیمارانی که نمی خواهند استرس و اثراتی را که ممکن است تحت بی حسی موضعی ایجاد کنند احساس کنند ،
گروه های بیمار با رفلکس حالت تهوع.
